Ogniem i mieczem

Do napisania tego tekstu natchnęło mnie kilka rzeczy. Fatalna msza za duszę zmarłej "Jedynej", komentarze pod wpisem "Papamobile" na zaprzyjaźnionym blogu Scenki, "Posmoleński Słownik Polityczny" Magdaleny Środy (a szczególnie hasła: Kościół – zobacz: państwo; Państwo – zobacz: Kościół), długotrwałe i wytrwałe ściganie przez policję twórców krzyża zrobionego z pustych puszek po piwie "Lech" przyniesionego prawie rok temu pod Pałac Prezydencki oraz oczywiście nieodłączne spacery (w deszczu!) z psem.

W dziwnym kraju przyszło mi żyć. W kraju wyznaniowym, który oficjalnie jest świecki, a przynajmniej tak twierdzi jego Konstytucja. Ta sama, w której naczelną rolę przyznano jednej jedynej religii. Katolickiej. Wiele osób stara mi się udowodnić nadrzędność owej racją historyczną. Przyznaję, z historii jestem noga, ale wiem, że decyzja o przyjęciu takiego, a nie innego wyznania przez pierwszego oficjalnego władcę Polski była w istocie polityczna. A katolicyzowanie, bo nie napiszę chrystianizacja (gdyż Chrystus nieodmiennie kojarzy mi się z postacią Ha-Nocri z pewnej powieści, która to postać z przyjętymi sposobami narzucania wiary nic wspólnego mieć nie mogła) naszego pięknego kraju trwało, jak podają niektóre przekazy, nawet do XVII wieku. Co ciekawe, kraj nasz do czasów obecnych nie był jednolity, jeżeli chodzi o wyznanie. Pewnego dnia jednak coś się zmieniło. Nie, nie w ostatnich latach.

Lat temu kilkadziesiąt zostałam ochrzczona. Twierdzę, że to dlatego, iż chodzić jeszcze nie umiałam. W wieku lat siedmiu miałam objawienie. Buntowniczym tonem ogłosiłam (bo rodzina raczej niewierząca), że chcę chodzić na religię. Wpływ na taką decyzję miał zapewne fakt, że w mojej klasie tylko trzy osoby (na trzydzieści!) na takową nie uczęszczały. Jedną z nich była, tak jak i ja, córka oficera LWP (Ludowego Wojska Polskiego) i tłumaczyła się (sic!), że tata miałby kłopoty w pracy, druga zaś była innego wyznania. Mój bunt spalił na panewce, kiedy ojciec spokojnym głosem powiedział: "ależ proszę cię bardzo" i zaprowadził mnie do salki katechetycznej (dla młodszych czytelniczek/ów - kiedyś tam właśnie uczono o dzieciątku). Po czterdziestu pięciu minutach odebrał dziecko nieco zamyślone i przygaszone. W końcu dziecko zapytało: "Tato, a dlaczego za wiarę stawiają oceny?". Tatę pytanie lekko zaskoczyło, ale że w młodości był ministrantem, a nawet zwiał z seminarium (tłumacząc matce swojej, że pociąg do sukienek to on owszem ma, ale do nieco innych), próbował berbeciowi sprawę rzeczowo wyjaśnić. Berbeć wysłuchał, przemyślał i stwierdził: "To ja nie chcę już chodzić".

Życie dziecka, nawet w tamtych czasach, w których podobno Kościół był prześladowany, nie było łatwe. Bo było ono, to dziecko, inne, dziwne i wytykane palcami. Zegarka na komunię nie dostało, a całkowicie potępione zostało, kiedy to nie chcąc się zbytnio wyróżniać przy wizycie w kościele (wycieczka klasowa, serce Chopina), co prawda się przeżegnało, tylko jakoś na odwrót i na dokładkę lewą ręką. To wydarzenie uświadomiło mi, czym tak naprawdę jest dla większości wiara katolicka. Zbiorem pustych regułek, dziwnych ćwiczeń gimnastycznych, całkiem podobnych do tych na PO (przysposobienie obronne, nie mylić z czymś innym), czyli padnij - powstań. W liceum osobie nieutożsamiającej się z jakimkolwiek wyznaniem było łatwiej. Chociaż przyznaję, że osłupiałam, kiedy panna z krzyżem wielkości szybowca (bez pilota) na piersi zarzuciła mi, że afiszuję się ze swoim ateizmem, gdy grzecznie, aczkolwiek stanowczo podałam powody, dla których nie chcę wstąpić do Oazy. Przygód z katolicyzmem miałam więcej, ale najbardziej rozczulił mnie ksiądz krzyczący do mnie na ulicy "Przeklinam cię!". Fidrygałki ze swojego życia przytaczam, bo są śmieszne i żeby pokazać, że moja niechęć do religii wszelakich, w tym katolickiej, ma długoletnie korzenie.

Jednak, pomimo że Ewa mówi o mnie per "moja ty katolożerczyni", oprócz gadania praktycznie nie zrobiłam nic, aby powstrzymać zawłaszczanie przestrzeni publicznej przez Kościół katolicki. Nawet mój akt apostazji, choć już wypisany, czeka nie wiadomo na co. Chyba na zmiłowanie. Ale czy tylko ja tak mam? Niedawno dowiedziałyśmy się, że istnieje coś takiego jak zjazd apostatów. Jakoś tak cicho się zjeżdżają. Na marsz ateistów nawet bym się wybrała, ale słowa rzeczniczki "Jest wśród nas sporo osób, które zdecydowanie odrzucają antyklerykalną retorykę. Im po prostu jest nie po drodze z Kościołem, ale nie są od razu zwolennikami aborcji czy eutanazji. Marsz 10 października ma pokazać, że ludzie bezwyznaniowi mają normalne poglądy" (Ewa pisała o tym tu) skutecznie zniechęcił mnie do udziału w tym wydarzeniu. Jasne, ja wiem, że ateiści są różni. Ale, aż chciałoby się napisać "na litość boską", czemu tak grzecznie kładą uszy po sobie i zachowują się jak geje i lesbijki w akcji "Niech nas zobaczą"? Czemu znakomita większość z nich chrzci swoje pociechy i wysyła je na religię? Dlaczego nie domagają się respektowania swoich praw? Głośno i wyraźnie. Ot, chociażby zamiast podpisywać zgodę na udział dziecka w lekcjach religii, co odważniejsi zgadzają się na sytuację odwrotną - to oni piszą oświadczenia, że nie zgadzają się na udział ich pociech w tej szopce. A przecież prawo stanowi inaczej. Gdzie do cholery byliśmy, kiedy podpisano konkordat, wprowadzono religię do szkół, a następnie na świadectwa? Jak to możliwe, że godzimy się na to, aby ustawy antydyskryminacyjne akceptowane były najpierw przez biskupów czy innych takich?

Brakuje mi oporu na masową skalę. Takie walnięcia pięścią w stół i powiedzenia: "Dość, do diabła!". Ups, napisałam "do diabła"?