Świata nie zbawię

Dzisiaj nie będzie rozrywkowo, dzisiaj będzie bardzo serio, bardzo smutno i troszkę osobiście.

Pyszczek - znaleziony na ulicy. Od 4 lat
Za Tęczowym Mostem.

Kiedy byłam bardzo mała, mój ojciec powiedział: "Jeśli masz miękkie serce, będziesz musiała mieć twardą dupę". Mądrość tych słów pojęłam troszkę później, kiedy zrozumiałam, że jak tak dalej pójdzie, to całe życie będę musiała spędzić na stojąco. Rozglądając się po otaczającym mnie świecie, patrząc na ludzi i zadając naiwne pytania, na które odpowiedź zazwyczaj brzmiała : „Takie jest życie, świata nie zbawisz”, nauczyłam się cynicznie podchodzić do otaczającej mnie rzeczywistości. Przykład: kiedy usłyszałam, że zawaliło się Word Trade Center, radośnie rzuciłam do mojej ówczesnej, że Empire State Building znowu będzie najwyższym budynkiem w Nowym Jorku. Owszem, nie wiedziałam, że zginęło tyle osób, ale wiadomość o tym może nie spłynęła po mnie jak woda po kaczce, ale nie przytłoczyła mnie specjalnie. W krajach afrykańskich każdego dnia ginie dużo więcej ludzi, a zamieszania wokół tego jakby znacznie mniej. Wszak to codzienność, nieprawdaż? Ta śmierć nie krzyczy do nas przez miesiąc z nagłówków gazet. Nie epatuje, jest cicha i bezimienna.

Dżinks - wyrzucony z pseudohodowli na pewną śmierć.
Od 15 lat z nami.

Tycjan - szczęściarz, krótko po urodzeniu trafił z ulicy
do domu tymczasowego. Od 4 lat z nami.

Absik - prawdopodobnie wyrzucony z samochodu
w lipcu 2006 roku. Od 5 lat z nami.

Jest jednak coś, w stosunku do czego nie potrafię być cyniczna i obojętna. Coś co często nie pozwala mi zasnąć, co wyciska resztki łez z moich oczu. Los zwierząt domowych. Bitych, poniewieranych, torturowanych, głodzonych, traktowanych gorzej niż rzecz. Każdy dzień przynosi nowe zdjęcie, nową wiadomość o ludzkim bestialstwie. Każdego dnia dowiaduję się o kolejnym okrucieństwie, widzę następną skrzywdzoną istotę. Istotę myślącą i czującą. Jedynie niepotrafiącą mówić językiem ludzi. Istotę, której miłość jest bezwarunkowa. Istotę, która jeśli nas pokocha, zniesie wszystko i zrobi wszystko, co w jej mocy, aby nam tę miłość okazać. I wszystko nam wybaczy. Nie żąda od nas wiele - ciepłego kąta do spania, pełnej miski, odrobiny uczucia. Zadowoli się choćby i okruchem. Słowem: naszym spojrzeniem. I nie opuści nas aż do końca. Będzie nam wiernie towarzyszyć bez względu na to, dokąd nas los zaprowadzi. Zadowoli się skąpą racją żywnościową i kawałkiem wolnego miejsca do spania.

Byleby być z nami. Przy nas. Kiedy ją zostawiamy, tęskni. Często nie je, zrywa się na najlżejszy odgłos kroków. I zawiedziona kładzie się z powrotem, bo to nie te kroki. Czeka dalej. Kiedy w końcu wracamy do domu… nie, tej radości nie podejmuję się opisać. Tego uczucia i tego niemego wyrzutu. Jak mogłaś mnie zostawić, ale już jesteś i będziesz, prawdą? Zostaniesz ze mną, prawda? Bez ciebie nie jest tak samo, to właśnie ty nadajesz sens mojemu życiu. Ty, mój człowiek. Może opuścić nas rodzina, mogą odwrócić się od nas przyjaciele, ale ta najczęściej futrzasta istota nie zna słowa zdrada. Nie obrazi się na nas, czasem może strzeli focha. Ale jest i możemy mieć pewność, że będzie, i nadzieję, że bardzo, bardzo długo.

Dlaczego więc ci bandyci, którzy wydają się być zwykłymi ludźmi, którzy pragną być kochani, tak traktują tych, którzy im to uczucie dają za nic? Dlaczego nie potrafią, nie chcą zrozumieć, że zwierzęta czują, po prostu czują? Dlaczego zabicie, często ze szczególnym okrucieństwem, zwierzęcia jest społecznie akceptowalne, o czym świadczy chociażby brak odpowiedniej kary? Dlaczego nawet ludzie, którzy nie są bestiami, dziwią się, że ktoś może tak głęboko przeżywać odejście swojego czteronożnego przyjaciela?

Wiem, takie jest życie i świata nie zbawię.