Wiedźmin 2: Zabójcy Królów

Czekając na "Wiedźmina 2" pogrywam sobie w "Wiedźmina 1", radośnie przez fanów "Wieśkiem" zwanego. Gierkę ową wrzuciłam sobie z kilka powodów. Jednym z nich była chęć sprawdzenia, jak się będzie sprawować na moim pięknym nowym komputerku. Sprawdza się nieźle (i w tym miejscu podziękowania dla Pabla, jesteś wielki). Następny powód to chęć przekonania się, czy będzie zachwycać tak jak przed laty. Czy spędzę przed komputerem noce i dnie (z nielicznymi przerwami na czynności służące podtrzymaniu życia). Niestety, już nie zachwyca. Dialogi wydają się naciągane. Mój jak na razie ulubiony cytat to słowa Triss, która po chwileczce zapomnienia z głównym bohaterem (a dodać należy, że rzecz owa miała miejsce tuż po tym, jak Merigold niemalże zmartwychwstała) mówi: "Geralt, byłeś wspaniały jak zwykle". "Jak zwykle?" - pada odpowiedź Geralta. Na to czarodziejka: "Ty faktycznie nic nie pamiętasz". Postacie tzw. bn-ów nadal mało urozmaicone, a i zarzut, że wcielić się można tylko w Geralta, ma coraz więcej sensu. Bo skoro na potrzeby gry w cudowny sposób ożywiono białowłosego, to czemu by nie ożywić miłości jego życia, fiołkowookiej Yennefer pachnącej bzem i agrestem? Czemu by nie wprowadzić postaci, która wszak przeżyła, czyli Ciri?

Skoro wielkie firmy już od lat dają możliwość grania postaciami płci różnych, czemu rodzimy twórca gry jakoś na ten pomysł nie wpadł? Wszak wśród miłośników Sapka znajdują się również kobiety. Więcej, wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że one również w gry RPG grywają. Ja rozumiem, że pomysł przeniesienia postaci Geralta w świat gier powstał lat temu dwanaście, kiedy to podobno gry komputerowe były li i jedynie męską domeną. Ale od pomysłu do realizacji minęło siedem lat, i w tym czasie nawet najbardziej mizoginistyczny mizogin powinien był zauważyć, że kobiety nie tyle chętniej grają (bo zawsze grały), ile chętniej się do tej czynności przyznają. Tak na marginesie, to owo siedem lat to swoisty rekord, jeśli chodzi o czas tworzenia gry.

O mizoginii wszechobecnej w grze można by dysertację napisać. W książce o Wiedźminie Sapkowski ujął mnie swoim, właśnie tak, feminizmem. I nie ukrywam, że była to dla mnie nowa jakość w fantasy pisanej przez mężczyznę. W grze nic lub prawie nic z tego nie zostało. Owszem wprowadzono niezwykle istotne dla fabuły postacie kobiece. Ale z dwóch niezależnych silnych kobiet, którymi w pierwowzorze były Shani i Triss Merigold zrobiono, hm, stereotypowe kobietki. Uprzejmie wątpię, że którakolwiek z nich postawiłaby komukolwiek ultimatum w rodzaju "albo ona, albo ja". No proszę was. Kto czytał, ten wie.

Kolejna sprawa. Geralt mnichem nie był. Uciechy cielesne lubił i niespecjalnie się od nich wymigiwał. Jednak nie czynił z tego igrzysk, nie nanosił karbów na pasie, czy też mieczu. W grze jest to, oprócz gry w kości, kolejna minigierka, za którą zdobywa się kolejne punkty, a także specjalne karty prezentujące akty panien, z którymi nasz bohater spędził upojne chwile (aż się dziwię, że nie wprowadzono tutaj postaci Filippy Eilhart, czy też Francescy Findabair, aby udowodnić, że ich lesbianizm to nic innego jak fiksacja tych, co chłopa dawno nie miały i żeby "męscy" gracze poczuli się jeszcze bardziej "męsko").

Podsumowując, z sagi o Wiedźminie w grze zostały postacie i kilka cytatów. Nie udało się twórcom przenieść czegoś, co przynajmniej do trzeciego tomu, stanowiło o niezwykłości tej powieści, czyli klimatu. Jasne, fabuła nie jest najgorsza, wyzwania w miarę ciekawe, ale jak na tyle lat przygotowań można poczuć gruby niedosyt.

Na część drugą przyszło nam czekać lat tylko cztery. Podobno, piszę podobno, bo z producentem gry nigdy być pewnym niczego nie można, będzie miała ona premierę 17 maja. Z szumnych zapowiedzi, że trafi ona również na PS3, wyszło to, co zawsze tej firmie najlepiej wychodzi, czyli szumne zapowiedzi. Czepiając się radośnie dalej firmy, której nazwy, z powodu urazy osobistej, specjalnie nie wymieniam, zapowiedzi są ich najmocniejszą stroną. Bez cienia wstydu bowiem chwalą się oni wprowadzanymi do gry jakoby nowymi rozwiązaniami. Sęk w tym, że te "nowości"(jak np. nieliniowa narracja, postaci z krwi i kości, każda z własnymi motywacjami i zamiarami, większa interakcja z otoczeniem) już gdzieś ktoś zastosował.

O "Wiedźminie 2: Zabójcy Królów", można między innymi przeczytać, że jest to gra przeznaczona dla graczy dojrzałych. Nie będzie to wyłącznie bezmyślna rąbanka, ale zabawa, w której gracz staję przed poważnymi wyborami moralnymi. I bardzo dobrze, wszak o to w grach RPG również chodzi. Jednak patrząc się na sposób promocji, zaczynam zastanawiać się, co twórcy rozumieją pod pojęciem "gracz dojrzały"? Czyż taka reklama jak na poniższym obrazku nie jest wyraźnie skierowana do "pryszczatych nastolatków" (w różnym wieku), którzy grać będą jedną ręką?

Niepokoi również fakt, że Sapkowski nawet w niewielkim stopniu nie uczestniczył w tworzeniu drugiej części. Nie przyłożył do niej również ręki Tomasz Bagiński.

Ale grę i tak kupię, chociażby po to, aby po raz kolejny pomarudzić, że to jednak nie to.