Are we just consumers?

Kiedy na jesieni ubiegłego roku startowaliśmy z akcją "Miłość nie wyklucza", plany były skromne - kilka billboardów/słupów w Warszawie, strona www, strona na Facebooku - wszystko dzięki niewielkim dotacjom od zaprzyjaźnionych firm i klubów. Do tego manifestacja i oczywiście trochę wiadomości w mediach. Ot, akcja informacyjna na miarę naszych skromnych możliwości. Po kilku tygodniach okazało się, że nasze plakaty chcą ugościć miasta z całej Polski i że znalazło się trochę osób prywatnych, które wspierają akcję. Efekt: pojawiliśmy się m.in. w Łodzi, Kołobrzegu, Przemyślu, Inowrocławiu, Wałbrzychu (akcja wałbrzyskiego oddziału KPH), odmówiono nam za to miejsca w autobusach w Ełku i na słupach w Suwałkach, za to teksty o akcji pojawiły się w tamtejszej prasie. Swoje trzy grosze dołożyły też media z Kędzierzyna-Koźla, w którym pierwotnie miało nas nie być. W najbliższych miesiącach będziemy też w Jeleniej Górze, Zamościu, Piasecznie, Zakopanem, Żywcu, Sandomierzu i Pile (plakaty pojawią się albo w formie ogłoszeń w prasie lokalnej, albo w outdoorze). Wybór mniejszych miast jest nieprzypadkowy, bo to właśnie tam najmniej się dzieje w naszych sprawach i najwięcej jest i nieprzekonanych, i po prostu niedoinformowanych.

Ale to wszystko już pewnie wiecie i czytaliście o tym po wielokroć. Dlaczego więc znowu się biorę za MNW? Bo wciąż nie mogę wyjść z podziwu, że to wszystko się tak udało. Że nie skończyliśmy po miesiącu czy dwóch, że wiele się jeszcze wydarzy, że możemy już spokojnie planować i wielki finał, i dalsze - jak chwilę odpoczniemy - działania. Oczywiście ogromna w tym zasługa osób najbardziej w nią zaangażowanych - i jako organizatorzy i organizatorki, i jako sympatycy i sympatyczki. Szczególnie tych i te ostatnie chciałabym tym wpisem jakoś uhonorować. Bo, choć nadal dominuje postawa "zróbcie, a ja skorzystam lub nie", to jednak ta akcja pokazała (i nadal pokazuje), że w walkę o związki/małżeństwa może się włączyć każdy/każda z nas. Że działanie niejedno ma imię. I że jest jakieś grono osób, może nieduże, ale jednak jest, które robi to, co dotąd jakoś się nie udawało (a może nikt tak naprawdę tego nigdy nie zaproponował?) - zamiast dawać dobre rady i czekać, aż ktoś zrobi coś za nich (i dla nich), po prostu finansuje akcję, która im się podoba i w której widzą sens. Czyli najzwyczajniej w świecie bierze w niej udział. Z konsumentów zmienia się w obywateli, ludzi, którzy chcą zmian i działają w ich kierunku.

Wiem, że już o tym pisałam. Zdaję też sobie sprawę, że nie każdego stać, by przekazać choćby symboliczne 10 złotych, i że jest ileś tam osób, które wspierają nasze organizacje jednym procentem od podatku. Czyli robią coś, czego dla odmiany nie robię ja, po trosze dlatego, że ów jeden procent uważam za swoiste alibi, w końcu tak naprawdę nie idzie on z naszych kieszeni, za to daje poczucie, że wsparliśmy słuszną sprawę i zwalnia od martwienia się o to przez kolejne dwanaście miesięcy, a po trosze dlatego, że lubię wspierać konkretne akcje, a nie niekonkretne działania statutowe (tak na marginesie, to w tym roku wyjątkowo odstąpię od dorocznego wspierania inicjatyw prozwierzęcych, bo i tak w ciągu roku zawsze znajdzie się kilka zwierzaków, na które robię przelewy, i przekażę swój jeden procent na leczenie Huberta). Tyle że akcja "Miłość nie wyklucza" pokazała, jak wiele można zrobić, gdy kilkoro działaczy nagle (teraz, już, nie raz na rok!) otrzyma wsparcie od kilkudziesięciu "niedziałaczy". Jak wiele daje zaangażowanie kolejnych dwóch, trzech, pięciu osób. Wyobrażacie sobie, co można by zrobić, gdyby to nie było kilkadziesiąt, a kilkaset czy kilka lub kilkanaście tysięcy. Jasne, że to "tylko" akcja plakatowa i że nawet pojawienie się na wszystkich billboardach w całej Polsce nie sprawi, że za miesiąc dostaniemy związki. Tyle że jak nic nie będziemy robić, to też nic się nie zmieni. A na dodatek, śmieszna rzecz, ale mam wrażenie, że wspieranie naszych inicjatyw (niekoniecznie MNW) daje też po prostu satysfakcję. Czyż nie miło jest wybrać się na przykład się na przykład do Sopotu, spojrzeć na taki obrazek:

 

i pomyśleć: "To moja zasługa"? Kurczę, naprawdę fajnie jest dołożyć swoją cegiełkę, przybliżyć choćby o milimetr dzień, w którym w naszym kraju poczujemy się równi i równe.

Agitka mi wyszła, wiem. To na zakończenie jeszcze bardziej poagituję. Po pierwsze nadal można wesprzeć MNW i wejść w posiadanie na przykład takiego zestawu gadżetów:

Szczegóły tu. A po drugie można zgłosić postulat związków partnerskich samemu... premierowi. Informacje, jak to zrobić, znajdziecie tu, a samą formatkę na stronie premiera tu. A po trzecie można zrobić jeszcze tysiąc dwieście innych rzeczy (kilka pomysłów tu), w których niekoniecznie zawiera się zostawienie na kolejnej stronie komentarza spod znaku "zróbcie, a ja ewentualnie poprę". To co? "Are we just consumers or are we citizens?" (że zacytuję moją ulubioną bardkę)